Terug in het normale leven
Door: Lorette & Willianne
Blijf op de hoogte en volg Lorette van Geerenstein
08 December 2012 | Ghana, Tamale
Na alle gekke, spontane en vreemde dingen de we de afgelopen tijd hebben meegemaakt zoals Accra en het Mole park, werd het weer tijd om maar is gewoon rustig en burgerlijk te gaan leven.
En dat houdt in, stage lopen. Eenmaal terug uit het Mole park wilden Lorette en ik stage gaan lopen. Dat lees je goed, wilden, want we werden allebei lichtelijk ziek (lees: veel diarree) waardoor we allebei lekker een dag in ons bed moesten gaan vertoeven. Ik kan je vertellen, elke hoek van het bed en wc zijn ons nu bekend! Na een hele dag en nacht geslapen te hebben stonden we te springen van energie en werd het tijd dat we naar de kliniek gingen. Afgelopen week hebben we dan eindelijk onze eerste echte volle week stage erop zitten. De verpleegkundigen in de kliniek hebben ons inmiddels geaccepteerd binnen hun team.
Daar waar we eerst nog elke keer een stoel aangeboden kregen en niks konden doen, mochten we nu in een keer alle registraties, vaccinaties en bloeddruk meten uitvoeren. Daar waar we in Nederland hard werken om alle patienten zo goed en snel mogelijk te helpen zijn de verpleegkundigen hier zo gezegd wat rustiger van aard. Ze nemen de tijd voor alles, en we hebben zelfs al te horen gekregen dat we te haastig werkten.
De afgelopen dagen hebben we voornamelijk geobserveerd, veel geregistreerd en we hebben geleerd hoe we het hartje van de baby’s kunnen horen bij zwangere vrouwen met materialen die afstammen uit de middeleeuwen. Best een productieve week dus. Je merkt echt dat de vrouwen die komen weinig afweten van een zwangerschap. Er kwam bijvoorbeeld een vrouw voor haar eerste controle die dacht dat ze al acht maanden zwanger was. De verpleegkundige ging naar het hartje luisteren, maar hoorde helemaal niks. Na een zwangerschapstest bleek dat deze vrouw helemaal niet zwanger was. Ze had wel een gigantische dikke buik, dus hebben we haar doorverwezen naar het ziekenhuis omdat er dan iets anders goed fout zit.
Verder gaan we elke dag na het werk in de kliniek ook langs het nutrition centre om alle kinderen even te zien en te checken. Hebben ze koorts, diarree of andere gekke dingen waardoor ze ziek zijn? Vaak komen we en heeft een kind zomaar koorts en is er nog niets gegeven. Juist voor deze dingen gaan wij naar het nutrition centre om te controleren of alles wel goed loopt.
Verder vroegen sommigen van jullie nog wel eens naar de tweeling van het nutrition centre waar ik jullie in de 2e blog over vertelde.
Toen wij terug kwamen uit het Mole park, was de tweeling weer ziek geworden. Maandagochtend 19 November zijn ze weer naar het ziekenhuis gebracht. Isiah was ernstig ziek en lag dus weer in het ziekenhuis. Joshua was samen met de tante en Isiah mee gegaan naar het ziekenhuis. Met het hele team waren we er niet gerust op dat Isiah en Joshua de goede behandeling zouden krijgen in het ziekenhuis, dus gingen we regelmatig naar het ziekenhuis om te controleren hoe het met ze ging.
Joshua leek het goed te doen, hij had wel malaria, maar als Lorette en ik er waren lachte hij ons vrolijk toe, en konden we lekker met hem spelen zoals een gezonde baby zou doen. Isiah was erg ziek, maar vocht hard om er weer bovenop te komen.
Helaas is Joshua zondagochtend, en Isiah maandagochtend overleden. Het is ontzettend raar om die twee te laten gaan, omdat we zo lang met z’n allen intensief voor hen hebben gezorgd. Maar we geloven ook dat als ze beiden moesten overlijden, dat het Gods plan was en Hij er een bedoeling mee heeft.
Nu nog wat leuke nieuwtjes. We hebben inmiddels onze Dagbani (zeg: dakbani, dat is de lokale taal hier) naam gekregen. Lorette’s naam is Wumzooya. Dat betekent: God is goed. En mijn naam is Nazara wat Overwinning betekent. We zijn erg blij met onze namen, want nu hoeven we voortaan niet tien keer onze naam te herhalen, want niemand kan hier Willianne normaal uitspreken.
Afgelopen weekend hebben we een nacht in een dorpje geslapen. Dit is het dorpje waar we ook voorlichting gaan geven, dus was het tof om het eerste contact te hebben met deze mensen. Vrijdagochtend tot zaterdagmiddag zijn in het dorpje geweest, want zaterdagmiddag hadden we met het team ons sinterklaasfeest, en dat wilden we voor geen goud missen natuurlijk.
Aangekomen in het dorpje, liep heel het dorp uit. Dat wil zeggen 30 kinderen kwamen ons begroeten. We werden gelijk welkom geheten door de chief van het dorp. Dat is de oudste man van het dorp, en die heeft veel te zeggen. We kregen water van hun te drinken als ontvangst en ontzettend vies eten wat natuurlijk gegeten moest worden. De dagen dat we daar waren hadden we een vertaler bij ons, en werden overal waar we heen liepen de plastic stoelen achter ons aan gedragen, zodat we niet op de grond hoefden te zitten. Na veel geklets, liedjes gezongen te hebben, toneelstukjes opgevoerd te hebben, op de harde, harde grond te slapen hadden we de harde realiteit van het leven in zo’n dorpje een klein beetje onder de knie. Voor de vrouw is er geen luxe bij. Vanaf kinds af aan helpen ze al met water halen, eten maken etc. de kinderen gaan bij lange na niet allemaal naar school, en hangen dan hele dagen maar een beetje in het rond. Dat was wel confronterend om te zien. Zeker als je beseft hoe wij als kinderen in Nederland opgroeien met alle luxe, speelgoed etc.
We kregen trouwens ook veel speciale cadeaus. De chief van het dorp liet een brood en een thermoskan met thee naar ons toe brengen, er zijn speciaal voor ons 2 duiven geslacht. Trouwens, Lorette griezelde ervan dat die duiven dood moesten gaan, speciaal voor ons.. hahaha
Eenmaal terug gekomen hebben we op zaterdagmiddag 1 december sinterklaas gevierd op z’n Nederlands, en ’s avonds een Christmasparty op z’n Engels gevierd. We zijn hier lekker Multi culti bezig hoor.
Het laatste nieuwtje is dat we afgelopen zondagmiddag naar het dorpje van de vader en tante van Isiah en Joshua zijn gegaan. We hebben de graven van de tweeling bezocht, Rahman vertelde de vader wat ons blanken dreef om naar Ghana te komen, en dat we gedreven worden door de liefde van God. Het was mooi om de tante en de vader weer te ontmoeten, ze waren erg blij.
Nou dat is wel weer een overload aan informatie voor jullie in Nederland, ik stop weer even met typen. Voor nieuwe foto’s check nu http://williannezwijnenburg.nl.picturepush.com/.
En dat houdt in, stage lopen. Eenmaal terug uit het Mole park wilden Lorette en ik stage gaan lopen. Dat lees je goed, wilden, want we werden allebei lichtelijk ziek (lees: veel diarree) waardoor we allebei lekker een dag in ons bed moesten gaan vertoeven. Ik kan je vertellen, elke hoek van het bed en wc zijn ons nu bekend! Na een hele dag en nacht geslapen te hebben stonden we te springen van energie en werd het tijd dat we naar de kliniek gingen. Afgelopen week hebben we dan eindelijk onze eerste echte volle week stage erop zitten. De verpleegkundigen in de kliniek hebben ons inmiddels geaccepteerd binnen hun team.
Daar waar we eerst nog elke keer een stoel aangeboden kregen en niks konden doen, mochten we nu in een keer alle registraties, vaccinaties en bloeddruk meten uitvoeren. Daar waar we in Nederland hard werken om alle patienten zo goed en snel mogelijk te helpen zijn de verpleegkundigen hier zo gezegd wat rustiger van aard. Ze nemen de tijd voor alles, en we hebben zelfs al te horen gekregen dat we te haastig werkten.
De afgelopen dagen hebben we voornamelijk geobserveerd, veel geregistreerd en we hebben geleerd hoe we het hartje van de baby’s kunnen horen bij zwangere vrouwen met materialen die afstammen uit de middeleeuwen. Best een productieve week dus. Je merkt echt dat de vrouwen die komen weinig afweten van een zwangerschap. Er kwam bijvoorbeeld een vrouw voor haar eerste controle die dacht dat ze al acht maanden zwanger was. De verpleegkundige ging naar het hartje luisteren, maar hoorde helemaal niks. Na een zwangerschapstest bleek dat deze vrouw helemaal niet zwanger was. Ze had wel een gigantische dikke buik, dus hebben we haar doorverwezen naar het ziekenhuis omdat er dan iets anders goed fout zit.
Verder gaan we elke dag na het werk in de kliniek ook langs het nutrition centre om alle kinderen even te zien en te checken. Hebben ze koorts, diarree of andere gekke dingen waardoor ze ziek zijn? Vaak komen we en heeft een kind zomaar koorts en is er nog niets gegeven. Juist voor deze dingen gaan wij naar het nutrition centre om te controleren of alles wel goed loopt.
Verder vroegen sommigen van jullie nog wel eens naar de tweeling van het nutrition centre waar ik jullie in de 2e blog over vertelde.
Toen wij terug kwamen uit het Mole park, was de tweeling weer ziek geworden. Maandagochtend 19 November zijn ze weer naar het ziekenhuis gebracht. Isiah was ernstig ziek en lag dus weer in het ziekenhuis. Joshua was samen met de tante en Isiah mee gegaan naar het ziekenhuis. Met het hele team waren we er niet gerust op dat Isiah en Joshua de goede behandeling zouden krijgen in het ziekenhuis, dus gingen we regelmatig naar het ziekenhuis om te controleren hoe het met ze ging.
Joshua leek het goed te doen, hij had wel malaria, maar als Lorette en ik er waren lachte hij ons vrolijk toe, en konden we lekker met hem spelen zoals een gezonde baby zou doen. Isiah was erg ziek, maar vocht hard om er weer bovenop te komen.
Helaas is Joshua zondagochtend, en Isiah maandagochtend overleden. Het is ontzettend raar om die twee te laten gaan, omdat we zo lang met z’n allen intensief voor hen hebben gezorgd. Maar we geloven ook dat als ze beiden moesten overlijden, dat het Gods plan was en Hij er een bedoeling mee heeft.
Nu nog wat leuke nieuwtjes. We hebben inmiddels onze Dagbani (zeg: dakbani, dat is de lokale taal hier) naam gekregen. Lorette’s naam is Wumzooya. Dat betekent: God is goed. En mijn naam is Nazara wat Overwinning betekent. We zijn erg blij met onze namen, want nu hoeven we voortaan niet tien keer onze naam te herhalen, want niemand kan hier Willianne normaal uitspreken.
Afgelopen weekend hebben we een nacht in een dorpje geslapen. Dit is het dorpje waar we ook voorlichting gaan geven, dus was het tof om het eerste contact te hebben met deze mensen. Vrijdagochtend tot zaterdagmiddag zijn in het dorpje geweest, want zaterdagmiddag hadden we met het team ons sinterklaasfeest, en dat wilden we voor geen goud missen natuurlijk.
Aangekomen in het dorpje, liep heel het dorp uit. Dat wil zeggen 30 kinderen kwamen ons begroeten. We werden gelijk welkom geheten door de chief van het dorp. Dat is de oudste man van het dorp, en die heeft veel te zeggen. We kregen water van hun te drinken als ontvangst en ontzettend vies eten wat natuurlijk gegeten moest worden. De dagen dat we daar waren hadden we een vertaler bij ons, en werden overal waar we heen liepen de plastic stoelen achter ons aan gedragen, zodat we niet op de grond hoefden te zitten. Na veel geklets, liedjes gezongen te hebben, toneelstukjes opgevoerd te hebben, op de harde, harde grond te slapen hadden we de harde realiteit van het leven in zo’n dorpje een klein beetje onder de knie. Voor de vrouw is er geen luxe bij. Vanaf kinds af aan helpen ze al met water halen, eten maken etc. de kinderen gaan bij lange na niet allemaal naar school, en hangen dan hele dagen maar een beetje in het rond. Dat was wel confronterend om te zien. Zeker als je beseft hoe wij als kinderen in Nederland opgroeien met alle luxe, speelgoed etc.
We kregen trouwens ook veel speciale cadeaus. De chief van het dorp liet een brood en een thermoskan met thee naar ons toe brengen, er zijn speciaal voor ons 2 duiven geslacht. Trouwens, Lorette griezelde ervan dat die duiven dood moesten gaan, speciaal voor ons.. hahaha
Eenmaal terug gekomen hebben we op zaterdagmiddag 1 december sinterklaas gevierd op z’n Nederlands, en ’s avonds een Christmasparty op z’n Engels gevierd. We zijn hier lekker Multi culti bezig hoor.
Het laatste nieuwtje is dat we afgelopen zondagmiddag naar het dorpje van de vader en tante van Isiah en Joshua zijn gegaan. We hebben de graven van de tweeling bezocht, Rahman vertelde de vader wat ons blanken dreef om naar Ghana te komen, en dat we gedreven worden door de liefde van God. Het was mooi om de tante en de vader weer te ontmoeten, ze waren erg blij.
Nou dat is wel weer een overload aan informatie voor jullie in Nederland, ik stop weer even met typen. Voor nieuwe foto’s check nu http://williannezwijnenburg.nl.picturepush.com/.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
