De laatste anderhalve week!

Ja hoor, hoe snel kan de tijd gaan als je erop terugkijkt! De laatste week stage is aangebroken. De afgelopen weken zijn voor mij ongelofelijk hectisch geweest. Veel zullen wel gehoord hebben dat mijn opa op 1e kerstdag is overleden. Ik moest toen binnen 24 uur beslissen of ik naar Nederland zou gaan of hier in Ghana zou blijven. Zoals je wel merkt ben ik in Ghana gebleven, maar de week tussen kerst en oud en nieuw in was niet makkelijk. Het besef dat je familie een moeilijke tijd doormaakt terwijl jij in Afrika zit is ongelofelijk onrealistisch. Alle mensen die voor me gebeden hebben & even contact met me hebben gezocht, Bedankt!! Ik heb ontzettend veel aan die steun gehad. Ook daardoor heb ik ervaren dat God me de rust gaf om hier in Ghana te blijven.

Verder wordt kerst hier niet gevierd omdat moslims niet geloven in kerst. We hebben zelf met het team een kerstdiner gehad met een echte kalkoen, heerlijk! Eindelijk een echt stuk vlees op je bord. Dat was ook lang geleden. Daarnaast heeft het volk dat hier woont, de Dagomba’s, een andere jaarkalender, en dus vierden ze ook geen oud & nieuw. Desalniettemin hebben we een mooie kerst gehad, waarin de kerk ontzettend vol zat met mensen die we hebben leren kennen de afgelopen maanden. Het was mooi om te zien dat bijvoorbeeld onze naaister bij ons naar de kerk kwam met kerst. En dat Latif, dat is onze vertaler tijdens de voorlichting in de dorpjes, ’s ochtends vroeg op eerste kerstdag trots op onze stoep stond, en wij in onze pyama’s. en kwam vertellen dat hij ook naar de kerk zou komen. Zulke verhalen maken me nu al weer aan het lachen. Op deze momenten besefte ik weer waarom God christenen een roeping geeft om bijvoorbeeld hier in Gushegu te gaan werken. Omdat er nog zoveel mensen bereikt kunnen worden doordat elke christen die hier komt een klein beetje van Zijn heerlijkheid mag laten zien!

De afgelopen week was druk, druk, druk en nog eens druk! Natuurlijk komt alles hier op het laatste moment aan, en zo ook met onze opdrachten. Afgelopen week hebben we voor het eerst ons protocol geïmplementeerd in de kliniek. Lorette en ik waren beiden een beetje sceptisch over het protocol, want zelf vonden we het niet echt optimaal tof. Laten we het zo maar is even uitdrukken. Maar toen we het op woensdagochtend gingen implementeren waren de health assistants in de kliniek gelijk enthousiast. Naar de uitleg luisterden ze niet echt, maar ze gingen wel met het protocol werken. Hierin wordt verteld bij elke – lijn (Dat gaat over het gewicht en de mate van (onder)voeding) ze een kind moeten doorverwijzen naar het voedingscentrum. Na één ochtend werk met het protocol hadden we samen met onze collega’s al 3 potentiële kinderen te pakken die ondervoed waren. Ons protocol bleek dus toch beter te werken dan waar we zelf op hadden gehoopt. Ook in het dorpje waar we voorlichting geven hebben we zo rond de 100 kinderen gescreend op ondervoeding. Ook hier hebben we twee kinderen door kunnen verwijzen naar het voedingscentrum. Daar waar er eerst maar 8 kinderen waren, zit het voedingscentrum nu prop vol. 15 kinderen! We hebben onze handen er vol aan. 1 van de kids had een infuus in het ziekenhuis gekregen, en dat was vervolgens gaan ontsteken. Geen antibiotica kon de infectie tegen gaan, en na twee weken lijdzaam toekijken hebben we besloten het armpje open te laten snijden en al het pus, rommel en bacteriën eruit te halen. Nu gaan we elke dag trouw langs om de wond te verzorgen en het kindje knapt zienderogen op. Daarnaast is er wel weer een kindje dat net 1 dag was opgenomen overleden. Je beseft hier hoe dicht genezing en de dood bij elkaar liggen.

Daarnaast verloopt de voorlichting in ons dorp nog steeds gesmeerd en als een trein. De 1e dag waren er 70 mensen, de 2e zo rond de 100 volwassenen en 100 kinderen, en afgelopen vrijdag weer zo rond de 70 volwassenen. Elke keer zie ik er weer een beetje tegenop, en achteraf was het weer een groots succes. Nu is het met name nog overal verslagen van maken.

Al met al hectisch dus. Toch geniet ik enorm van mijn laatste dagen en het besef begint te komen dat deze situaties niet meer terug zullen komen.

Morgen, zaterdag, wordt lekker een dagje reflecties schrijven in de hoop dat we volgende week rustig aan kunnen doen. En vrijdag komt Femke (een vriendin). Dit zal tevens ook mijn laatste blog zijn, want vanaf 16 januari gaan we heerlijk met z’n drieën rondreizen en genieten van al het moois wat Ghana heeft. (lees: Zon, Zee, Strand, Olifanten, Afrikaanse muziek en al dat andere Afrikaanse gebeuren hier)

Nog maar minder dan een maand, en wij staan weer op de schaatsen met een beker warme chocolademelk met slagroom in onze hand!

Lorette en ik kijken er weer naar uit om dikke truien aan te trekken, warme sokken over onze broek te trekken, vrienden een knuffel te geven, echte erwtensoep te eten, een wijntje te drinken met vrienden, een donkerbruin broodje met salami te eten & te genieten van alles wat we hebben in Nederland.


Tot snel!