slechts op bezoek!
Door: willianne zwijnenburg
Blijf op de hoogte en volg Lorette van Geerenstein
01 November 2012 | Nederland, Ederveen
Slechts op bezoek!
Nee, we hebben hier in Ghana niet te veel monopoly gespeeld. De afgelopen week stond in het teken van bezoek.
We kregen hier op de compound bezoek van de kleine zieke tweeling. De tweeling Joshua en Isaia van 2.5 maanden leven met hun tante in het Neesim Voedingscentrum. Hun moeder is vier dagen na de geboorte overleden aan een abces bij een kies, haar overlijden had dus niks te maken met de geboorte. Het is zo sneu dat de tweeling hierdoor hun moeder moeten missen.
Nu zorgt de tante voor de tweeling in het voedingscentrum van het project. Hier leert ze hoe ze baby’s kan opvoeden. Joshua werd een week geleden ziek en vervolgens stak hij ook Isaia aan. Voordat we het door hadden, kregen ze allebei malaria, diarree en waren ze daarbij ook uitgedroogd. We hebben de tweeling mee naar huis genomen om ze beter te kunnen verplegen. Na 5 dagen van intensieve zorg met z’n allen, veel ORS, antibiotica en antimalaria gegeven te hebben, knapte onze tweeling steeds meer op en mochten ze weer terug naar hun tante in het voedingscentrum. Door zo’n verhaal als van deze tweeling besef je hoe dicht leven en dood bij elkaar liggen. Als ze geen hulp hadden gekregen, was het misschien wel anders afgelopen met deze lieve broeders.
Voor foto’s van deze tweeling? check nu http://williannezwijnenburg.nl.picturepush.com/.
Afgelopen week zijn Lorette en ik ook bijna elke dag op bezoek geweest in het voedingscentrum. De kinderen wegen, temperatuur meten, MUAC meten, groeien ze goed en eten ze ook wel goed zijn de vragen waar we ons de afgelopen dagen mee bezig hebben gehouden. Elke keer weer is het super om bij het voedingscentrum te zijn. We hebben een hoop lol met de vrouwen daar, en merken dat er steeds meer een band ontstaat. Vrijdag 26 Oktober hebben we twee nieuwe ondervoedde kindjes met hun moeder opgenomen. Ik merkte dat ik blij was dat ze naar het voedingscentrum gekomen waren, omdat dit rehabilitatie programma deze vrouwen goed zal helpen.
Nog een bezoek!! we zijn weer naar een name ceremony geweest. Dit keer van een docent van het schooltje van het project. Snap je het nog?
Na een lange, barre, verzengende fietstocht van drie kwartier inclusief een zware, hoge berg kwamen we aan bij het dorpje. Je vraagt je misschien af, hoe weet je de weg daar in de bush bush? Nou simpel, gewoon op de keiharde muziek afgaan!!
Ja, waar in Nederland het dopen van een kind over het algemeen vrij rustig en vredig te werk gaat, was het hier een groot uitbundig feest! Heel het dorp liep uit om hier bij aanwezig te zijn. Als blanken gingen we eerst een hutje in om daar alle belangrijke mannen (chiefs, under-chiefs) te ontmoetten en tevens geld te geven aan de opa van het kind. Dit is hier de gewoonte omdat hij voor de name ceremony betaald. Na elkaar flink aangeduwd te hebben pasten we toch wel zeker met zo’n 20 man in een klein lemen hutje.
Daar ten huwelijk te zijn gevraagd, lief terug gelachen te hebben en vervolgens nee te zeggen mochten we weer uit de warme broeierige hut komen en rustig plaats nemen op een stoel. Het was een heerlijk feest, we hebben gezongen, geklapt, verteld over Jezus, genoten en vervolgens zijn we weer begonnen aan onze drie kwartier durende fietstocht terug op warmste moment van de dag. Maar genoten hebben we!
We zijn er nog niet, nee je moet nog even verder lezen…
Want er heeft nog een prachtig bezoek plaats gevonden wat ik jullie niet achter kan houden.
Nu onze documenten vanuit school eindelijk rond zijn, konden we ook op bezoek gaan bij the ‘big boss’ van de kliniek. Hier in Ghana moet je voorgesteld worden, je kunt niet zomaar zoals in Nederland naar je stage toe gaan en jezelf voorstellen. Dus woensdag 31 oktober was het dan zo ver, we zouden voorgesteld worden.
Na een kort ritje in de auto kwamen we bij de kliniek aan en gingen we een warme ruimte binnen, daar stond een computer en ik maakte hieruit op dat dit de kamer van de secretaresse was. Er werd op een volgende deur geklopt, en na het horen van een laag gebrom mochten we naar binnen.
We kwamen binnen in een overweldigende koele kamer waar overduidelijk airco aanstond. Achter in de ruimte zat een grote zwarte man achter een grote houten tafel. Aan onze kant stond een donkerrode bank, misschien wel de mooiste bank hier in Gushegu. Daar mochten we met z’n drieën op plaats nemen. Het was zo statig, dat lorette en ik ons voelde alsof we op staatsbezoek waren bij de president hemzelf. Toen de man eenmaal begon te praten was ons staatsbezoek bij de president ook gelijk afgelopen. Want wat een open persoonlijkheid had deze man. Hij heette ons welkom bij de kliniek, zei blij te zijn om met ons te mogen samenwerken! Ik dacht bij mijzelf ‘ eens gelijks beste man’. Hij wilde ons één uitdaging meegeven de aankomende stageperiode. Die zware typische Afrikaanse mannenstem zei: ‘ I give you the challenge to improve one thing here in the clinic’.
Yesyes.. dat is nu precies ook wat school wil dachten Lorette en ik in koor. Prima als de grote baas al wil dat we iets veranderen hier, dan moet dat zeker goed komen!
Al met al hebben we erg genoten van dit gesprek, en werd het eenmaal thuis gekomen uitvoerig besproken met de andere meiden.
Ons laatste bezoek wat we gaan brengen is aan Tamale dit weekend. We zijn door onze voorraden heen. Ons ingeblikt vlees, fruit en groenten zijn op. dus we zullen weer nieuw astronauten voedsel moeten gaan inslaan in Tamale. Hier in Gushegu is dat echt het uitje van de maand. We kijken er enorm naar uit om even twee dagen lekker naar Tamale te gaan. Want dat houd in dat we ergens uit eten kunnen. Nou dat is toch wel een luxe die je, je hier niet kunt voorstellen. we slaan daar voor zo ongeveer 200 euro aan eten in wat hier in Gushegu niet verkrijgbaar is, en kunnen daar ongeveer een maand mee vooruit.
Zaterdagochtend gaan we al om 03:00 hr. ’s Nachts uit bed, om vervolgens om 04:00 hr. Bij de bus te een kaartje te kopen naar Tamale. De bus vertrekt alleen niet stipt om 04:00 hr. Dat kan ook gerust zes of zeven uur in de morgen worden. Na een hobbelige busreis van minimaal 3 uur hopen we in Tamale aan te komen en al onze boodschappen in te gaan slaan. Uiteindelijk mogen we als kroon op ons werk uit eten gaan, om vervolgens daar met een volle buik in een huisje te overnachten.
Na al deze bezoeken, stop ik met schrijven en ga ik lekker avond eten. Vergeet de foto’s niet te checken!
Liefs, Willianne
Nee, we hebben hier in Ghana niet te veel monopoly gespeeld. De afgelopen week stond in het teken van bezoek.
We kregen hier op de compound bezoek van de kleine zieke tweeling. De tweeling Joshua en Isaia van 2.5 maanden leven met hun tante in het Neesim Voedingscentrum. Hun moeder is vier dagen na de geboorte overleden aan een abces bij een kies, haar overlijden had dus niks te maken met de geboorte. Het is zo sneu dat de tweeling hierdoor hun moeder moeten missen.
Nu zorgt de tante voor de tweeling in het voedingscentrum van het project. Hier leert ze hoe ze baby’s kan opvoeden. Joshua werd een week geleden ziek en vervolgens stak hij ook Isaia aan. Voordat we het door hadden, kregen ze allebei malaria, diarree en waren ze daarbij ook uitgedroogd. We hebben de tweeling mee naar huis genomen om ze beter te kunnen verplegen. Na 5 dagen van intensieve zorg met z’n allen, veel ORS, antibiotica en antimalaria gegeven te hebben, knapte onze tweeling steeds meer op en mochten ze weer terug naar hun tante in het voedingscentrum. Door zo’n verhaal als van deze tweeling besef je hoe dicht leven en dood bij elkaar liggen. Als ze geen hulp hadden gekregen, was het misschien wel anders afgelopen met deze lieve broeders.
Voor foto’s van deze tweeling? check nu http://williannezwijnenburg.nl.picturepush.com/.
Afgelopen week zijn Lorette en ik ook bijna elke dag op bezoek geweest in het voedingscentrum. De kinderen wegen, temperatuur meten, MUAC meten, groeien ze goed en eten ze ook wel goed zijn de vragen waar we ons de afgelopen dagen mee bezig hebben gehouden. Elke keer weer is het super om bij het voedingscentrum te zijn. We hebben een hoop lol met de vrouwen daar, en merken dat er steeds meer een band ontstaat. Vrijdag 26 Oktober hebben we twee nieuwe ondervoedde kindjes met hun moeder opgenomen. Ik merkte dat ik blij was dat ze naar het voedingscentrum gekomen waren, omdat dit rehabilitatie programma deze vrouwen goed zal helpen.
Nog een bezoek!! we zijn weer naar een name ceremony geweest. Dit keer van een docent van het schooltje van het project. Snap je het nog?
Na een lange, barre, verzengende fietstocht van drie kwartier inclusief een zware, hoge berg kwamen we aan bij het dorpje. Je vraagt je misschien af, hoe weet je de weg daar in de bush bush? Nou simpel, gewoon op de keiharde muziek afgaan!!
Ja, waar in Nederland het dopen van een kind over het algemeen vrij rustig en vredig te werk gaat, was het hier een groot uitbundig feest! Heel het dorp liep uit om hier bij aanwezig te zijn. Als blanken gingen we eerst een hutje in om daar alle belangrijke mannen (chiefs, under-chiefs) te ontmoetten en tevens geld te geven aan de opa van het kind. Dit is hier de gewoonte omdat hij voor de name ceremony betaald. Na elkaar flink aangeduwd te hebben pasten we toch wel zeker met zo’n 20 man in een klein lemen hutje.
Daar ten huwelijk te zijn gevraagd, lief terug gelachen te hebben en vervolgens nee te zeggen mochten we weer uit de warme broeierige hut komen en rustig plaats nemen op een stoel. Het was een heerlijk feest, we hebben gezongen, geklapt, verteld over Jezus, genoten en vervolgens zijn we weer begonnen aan onze drie kwartier durende fietstocht terug op warmste moment van de dag. Maar genoten hebben we!
We zijn er nog niet, nee je moet nog even verder lezen…
Want er heeft nog een prachtig bezoek plaats gevonden wat ik jullie niet achter kan houden.
Nu onze documenten vanuit school eindelijk rond zijn, konden we ook op bezoek gaan bij the ‘big boss’ van de kliniek. Hier in Ghana moet je voorgesteld worden, je kunt niet zomaar zoals in Nederland naar je stage toe gaan en jezelf voorstellen. Dus woensdag 31 oktober was het dan zo ver, we zouden voorgesteld worden.
Na een kort ritje in de auto kwamen we bij de kliniek aan en gingen we een warme ruimte binnen, daar stond een computer en ik maakte hieruit op dat dit de kamer van de secretaresse was. Er werd op een volgende deur geklopt, en na het horen van een laag gebrom mochten we naar binnen.
We kwamen binnen in een overweldigende koele kamer waar overduidelijk airco aanstond. Achter in de ruimte zat een grote zwarte man achter een grote houten tafel. Aan onze kant stond een donkerrode bank, misschien wel de mooiste bank hier in Gushegu. Daar mochten we met z’n drieën op plaats nemen. Het was zo statig, dat lorette en ik ons voelde alsof we op staatsbezoek waren bij de president hemzelf. Toen de man eenmaal begon te praten was ons staatsbezoek bij de president ook gelijk afgelopen. Want wat een open persoonlijkheid had deze man. Hij heette ons welkom bij de kliniek, zei blij te zijn om met ons te mogen samenwerken! Ik dacht bij mijzelf ‘ eens gelijks beste man’. Hij wilde ons één uitdaging meegeven de aankomende stageperiode. Die zware typische Afrikaanse mannenstem zei: ‘ I give you the challenge to improve one thing here in the clinic’.
Yesyes.. dat is nu precies ook wat school wil dachten Lorette en ik in koor. Prima als de grote baas al wil dat we iets veranderen hier, dan moet dat zeker goed komen!
Al met al hebben we erg genoten van dit gesprek, en werd het eenmaal thuis gekomen uitvoerig besproken met de andere meiden.
Ons laatste bezoek wat we gaan brengen is aan Tamale dit weekend. We zijn door onze voorraden heen. Ons ingeblikt vlees, fruit en groenten zijn op. dus we zullen weer nieuw astronauten voedsel moeten gaan inslaan in Tamale. Hier in Gushegu is dat echt het uitje van de maand. We kijken er enorm naar uit om even twee dagen lekker naar Tamale te gaan. Want dat houd in dat we ergens uit eten kunnen. Nou dat is toch wel een luxe die je, je hier niet kunt voorstellen. we slaan daar voor zo ongeveer 200 euro aan eten in wat hier in Gushegu niet verkrijgbaar is, en kunnen daar ongeveer een maand mee vooruit.
Zaterdagochtend gaan we al om 03:00 hr. ’s Nachts uit bed, om vervolgens om 04:00 hr. Bij de bus te een kaartje te kopen naar Tamale. De bus vertrekt alleen niet stipt om 04:00 hr. Dat kan ook gerust zes of zeven uur in de morgen worden. Na een hobbelige busreis van minimaal 3 uur hopen we in Tamale aan te komen en al onze boodschappen in te gaan slaan. Uiteindelijk mogen we als kroon op ons werk uit eten gaan, om vervolgens daar met een volle buik in een huisje te overnachten.
Na al deze bezoeken, stop ik met schrijven en ga ik lekker avond eten. Vergeet de foto’s niet te checken!
Liefs, Willianne
-
01 November 2012 - 19:47
Rijk En Gerdien Zandsteeg:
Willianne, wat leuk dat jij ons denkt, wij denken ook aan jou en horen wel wat van Richard, maar dit is leuker.
Wat een belevenissen, jullie genieten er wel van.
Heel erg mooi dat je ook iets mag betekenen voor de mensen daar met name de tweeling.
Zo komen er vast nog wel meer mensen, want er is daar veel zorg nodig.
Wij bidden voor jullie, pas goed op jezelf en wij zien uit naar een volgende mail.
Hartelijke groet, (ook voor je vriendin)
Rijk en Gerdien.
Richard.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
